«Πάντα πίστευα πως δεν θα έπαιρνα αυτή τη διάκριση επειδή και η θέση μου ως κεντρικός δεν είναι η θέση του πρωταγωνιστή και επειδή πάντα δεν φαίνεται στον πολύ κόσμο ο ρόλος του κεντρικού. Άλλωστε και δύο, τρεις φορές στο παρελθόν που είχα παίξει καλά δεν είχα διακριθεί. Όλα γίνονται στην ώρα τους».

Παρόλα αυτά, πως αισθάνεσαι;

«Πολύ ευχάριστα. Είναι ωραίο να διακρίνεσαι μέσα από τη δύναμη της ομάδας».

Που αφιερώνεις τη διάκριση;

«Το άθλημα είναι ομαδικό και αφιερώνω αυτή τη διάκριση στους συμπαίκτες μου, στους προπονητές μου και στο ιατρικό επιτελείο της ομάδας που έχουν κάνει πολλά για μένα».

Τι σημαίνει για σένα αυτή η διάκριση;

«Είναι ένεση αυτοπεποίθησης και ψυχολογίας για μένα και τονώνει όλη την ομάδα. Μου δίνει ενέργεια για να συνεχίσω την προσπάθεια μου».

Η Κηφισιά είναι κοντά σε έναν τίτλο;

«Η ομάδα μου είναι σε καλό φεγγάρι, υπάρχουν πολύ καλά στοιχεία, έχουμε πολύ καλούς παίκτες, καλό προπονητή και υπάρχει καλή χημεία. Κανείς δε μπορεί να προδικάσει τίποτα αλλά, ναι, νομίζω πως τα καλύτερα έρχονται για την ομάδα. Θα το παλέψουμε μέχρι το τέλος για κάτι μεγάλο και ξεχωριστό για τον σύλλογο».

Σε προσωπικό επίπεδο που αφιερώνεις την διάκριση;

«Στην οικογένεια μου, στη μητέρα μου Αγγελική και στο μπαμπά μου , Βλάση. Φυσικά και στον αδελφό μου που από τον Ιανουάριο βρίσκεται στην Αγγλία για μεταπτυχιακό στην φυσικοθεραπεια. Με βοήθησε πολύ στην περίοδο των τραυματισμών μου και τον ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ τους γονείς μου για την υποστήριξη και κυρίως για τη δύσκολο απόφαση που πήραν πριν 10 χρόνια όταν έφυγα μαθητής από το Ξυλοκαστρο για να παίξω βόλεϊ στην ΕΑΠ στην Πάτρα. Σταθμός στην καριέρα μου ήταν η γνωριμία μου με τον Χρήστο Πάτρα στο καμπ του Λουτρακίου και μου άνοιξε ο δρόμος για να πάω στον Μακεδονικό και από εκεί στον Ηρακλή τη χρυσή διετία 2005-07. Στη Θεσσαλονίκη τελείωσα το σχολείο, μακρυά από το σπίτι μου και πάντα με τη στήριξη των δικών μου ανθρώπων και για αυτό τους χρωστάω πολλά».